این رمان نخستین بار در آوریل سال ۲۰۰۲ با نام «دیوانه و برج مونپارناس» به صورت فی البداهه به مدت ۴۲ شب، هر شب یک قسمت، روی سایت شخصی نویسنده نوشته و منتشر شده است. «وردی که بره‌ها می‌خوانند» روایت بازنویسی شده همان داستان است
قسمتی از داستان:
چرا هیچ خلوت عاشقانه‌ای خلوت نیست؟ ازدحام جمعیت است در تختخوابی دو نفره؟ چرا هر کس چند نفر است؟ با چهره‌هایی گوناگون؟ چرا عاشق کسی می‌شویم اما با دیگری به بستر می‌رویم؟ چرا عشق جماعی است دسته جمعی که در آن هر کس هر کس دیگر را می‌گاید جز من که همیشه گاییده می‌شوم؟ نکند سر بر شانه تو گذاشته‌ام، مفیستو، وقتی که به درد گریه می‌کردم.